Salamitechniek

Een druilerige novemberdag. Ik rijd naar
huis na een pittige studiebijeenkomst.
Weer veel stof tot nadenken. Het woord
‘portfolio’ kan ik inmiddels niet meer horen.
Een van mijn medestudenten heeft vandaag
gekscherend opgemerkt: "portfolio, waar
ergens kan ik dat kopen?"
Slecht zicht op de weg. Aquaplaning, irri-
tant schijnende koplampen van tegenliggers.
Ik haat het om in zulk snertweer te moeten
rijden. M’n lijf is moe van het zitten, het hangen,
het zitten en het hangen. Even een rondje om
de auto is nu echt geen optie.
Therapeut Th. had het zo leuk bedacht.
"Je moet alle activiteiten in kleine stukjes
hakken. Als een salamiworst waar je steeds
plakjes vanaf snijdt."
Niet rekening houdende met deadlines,
stromende regen, korte lunchpauzes en
lange lessen. Theorie en praktijk lopen
soms ver uiteen. Op dagen zoals deze merk
ik dat zo goed. Ik schrik van de gedachte
dat ik mijn ambities misschien wel moet
bijstellen. Passie voor de journalistiek
en het columnschrijven is prachtig.
Maar hoe combineer ik in vredesnaam passie met pijn?
Die constatering maakt me verdrietig.
Het voelt alsof ik in mijn nekvel word
gegrepen en keihard tegen een muur
gesmeten word. Au, dat doet pijn...!
Dan spreek ik mijzelf eens even goed toe.
"Je kunt ook studeren in je eigen omgeving.
Veel schrijvers zijn autodidact. Je laat je
toch zeker niet kisten?" Het helpt. De passie
wint het van de pijn. Enigszins opgebeurd maar
hongerig stap ik mijn huis binnen. In de
keuken vis ik het enig overgebleven stuk
brood uit mijn lunchtrommel. Belegd met…
Zal ik? Nou nee, laat maar!   

Overzicht Columns

Terug naar Columns