Restwaarde

Zaterdagavond hoorde ik Leo Beenhakker
op tv neuzelen over 'restwaarde'. Eerst dacht
ik nog dat hij het had over zijn twee maanden
oude auto. Maar nee, hij had het over voetballers
op leeftijd (midden dertig!). Treurig vond ik het.
Praten over mensen alsof het afgedankte Trabanten
waren. Ik stelde het me als volgt voor:
De ouders van Makaay hebben hun Roy uit liefde
gemaakt. Vertroeteld, gekoesterd. Al hun spaarcentjes
en vrije tijd in VV Woerik, DIOSA en SV Blauw Wit
gestoken. Ze zagen hun zoon groeien. Op het veld bij
Vitesse. Hoe hij topscorer werd bij Deportivo. Uitgroeide
tot een vedette bij Bayern München. Bejubeld door velen.
Roy veranderde er niet door, hij bleef de stille kracht.
Die rustige jongen met het voetbalhart op de juiste plaats.
Weinig blessures. Goede, stevige voetbalpoten, die nog
steeds fantastisch kunnen schieten. Bij Feijenoord kunnen
ze goed rekenen. Vooral Leo. Die denkt aan al die ‘oude’
voetballers. Maar vooral aan een nieuwe, nog hippere wagen.
Makaay is misschien nog niet eens op de helft van zijn
leven, maar Leo doet alsof hij hoogbejaard is.
Bijna afgeschreven.
"Wat goed is komt langzaam." In de huidige maatschappij
bestaat dit niet meer. Je moet snel pieken, stijgen, klimmen.
Maar in de bloei van je leven bepalen de Beenhakkers van
deze wereld dat het genoeg geweest is voor je.
Als ik pa en ma Makaay zou zijn, dan reed ik even langs
de Kuip. Keek ik stiekem of Leo zijn glimmende bolide
er ook stond. Zo ja, dan brak ik hier en daar een spiegeltje
af, stak wat bandjes lek en kraste het Ajax logo in de strakke
lak. Tenslotte gaf ik een enorme straal gas en nam ik
het 'spelen over de flanken’ zeer letterlijk.
Wat nou, restwaarde!?

Overzicht Columns

Terug naar Columns