Slapende honden

‘Hoe is het met het lijf?’ Een vraag die
mijn therapeut (hierna te noemen Th.) mij momenteel
twee keer per week stelt.
Tsja, wat zal ik zeggen? Gave en verrotte
momenten. Een haat/liefdeverhouding
met mijn smarten. De geest die
soms een enorme strijd voert. Met het
lichaam en andersom. Maar als er iets is
wat ik als revalidant leer, is
het toch wel het begrip ‘Acceptatie’.
Met een hele grote letter ‘A’. Steeds minder
vaak denk ik daar dan stiekem achteraan:
met de ‘A’ van ‘Ammehoela’.
Th. tovert een matras tevoorschijn.
Ontspannen ga ik liggen. We doen een
oefening om het bekken los te maken. Voor
mij voelt het als topsport. Zweten, hijgen.
Het moet van heel ver komen.
Dan begint het. De pijn in mijn rug houdt
zich niet langer schuil. Hevig gaat hij tekeer.
Raakt me. Diep. ‘Wat doet het met jou?’,
vraagt Th. Ik ben stil. Beduusd zoek ik naar
woorden. Meestal zit ik daar niet om
verlegen. Maar nu heeft de man met de hamer
me compleet lamgeslagen.
‘Ik weet het’, zeg ik opeens. ‘Het voelt alsof
je slapende honden wakker maakt. Ze lagen
net zo lekker in hun mand. Dromend van vette
kluiven en grote stukken worst.’ ‘Ja’, zegt Th.
‘Dat beeld begrijp ik. Maar Amanda, ook
slapende honden hebben beweging nodig.’
Opnieuw ben ik stil. Wat een wijsheid.
Straks thuis niet vergeten ‘Fikkie’ uit te laten…

Overzicht Columns

Terug naar Columns